Beste Anderson .Paak

Elke vrijdag schrijft een van onze vijf vaste online correspondenten een brief aan iemand. Deze week richt Chris Keulemans zicht tot Anderson .Paak, die hem als een ware vriend vergezelde tijdens zijn eenzame leessessies.

Vriendschap hoeft niet altijd van twee kanten te komen. Wij hebben elkaar nooit ontmoet en jij hebt geen idee wie ik ben. Toch was je de afgelopen weken mijn beste vriend.

Je album Malibu lag al even te wachten. Nu begon ik ernaar te luisteren en hield niet meer op. Vroeg in de ochtend werd ik gewekt door de trompet op de openingstrack, zachtjes, op de manier van iemand die in de keuken scharrelt om koffie te zetten en probeert geen lawaai te maken. Even later nam je zelf plaats achter het drumstel. Een ontspannen ritme, afgewisseld met alerte tikjes, als een knipoog op precies het juiste moment.

Je muziek, die zo plotseling kan kantelen van tempo en stemming, vertelde me: vandaag mag ik niets voor vanzelfsprekend aannemen. Dat zijn de beste dagen.

Jij was klaarwakker en ik ook. De dag strekte zich voor me uit. Je muziek, die zo plotseling kan kantelen van tempo en stemming, vertelde me: vandaag mag ik niets voor vanzelfsprekend aannemen. Dat zijn de beste dagen. Je stem, vast en zuiver maar met lichte schaafwonden, rapte zelfverzekerd voort tot hij opeens werd opgetild door een paar lichte stemmen. Ze zwenkten omhoog op een melodie die ik niet zag aankomen en toch meteen begreep. Even leek de winter heel ver weg. Ik voelde me sterk en open. Gepantserd maar ontvankelijk. Klaar voor de stapel boeken op mijn bureau.

Vrienden komen en gaan. Ik vertrouw ze niet alles toe. Daar gaat het me niet om. Mijn eigen muizenissen los ik zelf wel op. Liever kijk en luister ik. Diepe genegenheid voel ik vooral voor iemand die met stijl en humor alles wat hij aan zelfvertrouwen kan verzamelen inzet om obstakels te omzeilen en via de meest onvoorspelbare routes achter zich te laten. Voor zo iemand koester ik dan een gevoel van vriendschap dat soms jaren kan duren en soms niet meer dan een paar mooie avonden.

Vriendschap meet ik niet af aan de duur. Wat telt is de intensiteit van het gelijk opgaan.

Als ik lees heb ik iemand naast me nodig. Lezen is per definitie eenzaam. Deze weken lees ik boeken van Ian Buruma, Ayelet Gundar-Goshen, Junichirō Tanizaki, Alfred Döblin, V.S Naipaul en Gioconda Belli – schrijvers die ik ga interviewen of bespreken tijdens het festival Winternachten in de Den Haag.

Ik heb het soms nodig dat iemand in die stilte stapt en naast me komt zitten.

De stilte die me omringt terwijl ik over deze boeken gebogen zit kan zwaar zijn. Mensenlevens rijzen en vallen, zinnen en alinea’s glanzen of blijven dood op de pagina liggen, grote ideeën en verlangens doemen op achter de personages en hun geploeter. Mijn werk is het om deze boeken zo geconcentreerd te lezen dat de vragen die ik straks moet stellen zich vanzelf aandienen. Dit werklezen eist zoveel van mijn aandacht dat ik me soms alleen kan voelen en onnozel. Dan heb ik het nodig dat iemand in die stilte stapt en naast me komt zitten.

Daarom ben jij deze weken mijn beste vriend geweest, Anderson. Voordat ik begon te lezen draaide ik een paar dagen rusteloos om die stapel boeken heen en luisterde naar mijn favoriete muziek van het afgelopen jaar. Noname, The Internet, Cardi B, Moses Sumney, Lupe Fiasco. (Het mooiste album ooit gemaakt vind ik nog steeds The Miseducation of Lauryn Hill, dan weet je ongeveer waar ik vandaan kom.) Pas toen ik terechtkwam bij jou en Malibu begon ik te lezen.

Het meeste plezier ontleen ik aan vrienden die in niets op mij lijken. Dat zal te maken hebben met het idee dat we samen een completer verhaal vertellen.

Het meeste plezier ontleen ik aan vrienden die in niets op mij lijken. Dat zal te maken hebben met het idee dat we samen een completer verhaal vertellen. Jij bent opgegroeid in Oxnard, Californië. Je vader zag je na zijn arrestatie pas weer op zijn begrafenis, je moeder had een eigen zaak maar ook een gokprobleem en zat veertien jaar vast. Je hebt een zoontje met je tweede vrouw. Je brak door toen Dr. Dre je liet schitteren op zijn album Compton. Je bent 29. Je bent zwart. Dat alles kan ik niet zeggen. Verschillender kunnen we niet zijn.

En toch heb je me gezelschap gehouden, sterker nog, je geschaafde stem en die knipoogtikjes en die melodiezwenkingen gidsten me soepel door de Japanse avonturen van Buruma, de Israëlisch-Eritrese nachtmerrie van Gundar-Goshen, de vrouwenrepubliek van Belli en het kaleidoscopische interbellum van Döblin’s Berlijn.

Je muziek bestaat uit gelijke delen pijn en zelfvertrouwen. Met al die romans ging ze in gesprek. Het is nieuwsgierige muziek. Zonder jou naast me was ik zeker verdwaald. En was ik niet tevoorschijn gekomen met de vragen die ik straks wil stellen. Is er meer dat je van een vriendschap kan verlangen?

Ik sluit af met de beginregels van je meest kwetsbaar-trotse liedje, Celebrate:

Time never cares, if you're there or not there
All you ever needed was a simple plan
But you're doing well, I mean you're not dead
So let's celebrate while we still can

Dank je wel,
Chris