Beste Captain America

Elke vrijdag schrijft een van onze vijf vaste online correspondenten een brief aan iemand. Deze week gaat Sam De Wilde in de clinch met Captain America, omdat hij zijn baard én kwaliteitsjournalistiek zijn zelfwaarde kwijt is. ‘Er is maar een ding erger dan online flauwekul, Cap, en dat is ironische online flauwekul.’

Ik wist niet dat je een baard had. Het schijnt zo’n lekker vol, maar netjes getrimd hipsterdingetje geweest te zijn. Een baard waarmee jij je ‘outlaw angst’ bezwoer. Geen idee wat vogelvrijvrees of struikroverschrik precies is, maar naar het schijnt zou dat baardhaar van je ook gewoon mooi gestaan hebben bij je schild en je strakke blauwe broek.

Maar nu ben je die baard dus kwijt. Op 7 december wist de Britse kwaliteitskrant The Guardian te melden dat je gezichtsbeharing tot het verleden behoort. Het was een van de vijf dingen die reporter Graeme Virtue geleerd had uit de, blijkbaar langverwachte, trailer van Avengers: Endgame, de zoveelste superheldenfilm waarin jij computergegenereerde slechteriken nu dus opnieuw mét gladgeschoren kaken te lijf gaat.

Diezelfde dag bracht Karrewiet, het jeugdjournaal van Ketnet, items over gsm-verslaving, de homofobe tweets van ontslagnemend Oscar-presentator Kevin Hart en een manège voor kinderen met een beperking.

Ik weet niet hoe het bij jou zit, Cap, maar wanneer ik lees dat ene Tony Stark moeite heeft met voicemails, ene Thanos graag naar Gladiator kijkt en ene Hawkeye een nieuwe look heeft, kortom, wanneer ik merk dat het kinderjournaal relevanter nieuws brengt dan een van de meest gerespecteerde kranten ter wereld, dan ben ik niet geneigd om ijlings op de contribute-knop te duwen en de kredietkaart boven te halen ter financiële ondersteuning van het zogenaamd grensverleggende nieuws van het dagblad in kwestie.

Nu begrijp ik uit het ironische toontje van Graeme Virtue's 703 verspilde woorden tellende artikel dat hij dat hele becommentariëren van filmtrailers ook maar een gekke gewoonte vindt die niemand serieus hoeft te nemen. Wat dat betreft zijn de verslaggevers van The Guardian net als de boven het gewone gepeupel verheven toeristen die plekken met andere toeristen mijden, of minstens meewarig doen wanneer ze toch als bij toeval voor de Eiffeltoren belanden met hun selfiestick in de hand om er ironische zelfportretjes mee te schieten.

Er is maar een ding erger dan online flauwekul, en dat is ironische online flauwekul.

Mij lijkt het voor die toeristen die geen toeristen willen zijn makkelijker om thuis te blijven, en voor die journalisten die geen clickbaitschrijvers willen zijn eenvoudiger om tijd, energie en geld te steken in artikels die ze menen, over onderwerpen die ze oprecht belangrijk vinden. Er is namelijk maar een ding erger dan online flauwekul, en dat is ironische online flauwekul. Wie schaamteloos wil meedraaien in de reclamecampagne van een van de meest winstgevende producten van onze tijd, moet het dan ook maar zonder schaamte, en dus zonder ‘we weten best dat dit geen echt nieuws is’-toontje, doen.

Ik weet het, kapitein, net als in de jaren 40 waarin jij het levenslicht zag, zijn het vandaag geen makkelijke tijden voor journalisten. Maar zolang mensen betaald worden om te schrijven over het ontbreken van jouw baard in promofilmpjes van blockbusters zijn Donald Trump en andere gretig fake news schreeuwende potentaten niet de grootste vijand van diepgravende journalistiek.

Vele groeten
Sam