Beste Charles Geneviève Louis Auguste André Timothée d’Éon de Beaumont,

Elke vrijdag schrijft een van onze vijf vaste online correspondenten een brief aan iemand. Deze week biedt Sam De Wilde wat historisch geheugen tegen de schrik van staatssecretarissen voor mannenlingerie. Met een bezoekje aan het hof van Louis XV.

Ik ga er voor het gemak maar even van uit dat je Theo Franckens laatste bericht over mannenlingerie niet met veel aandacht hebt gelezen. Je bent tenslotte ruim tweehonderd jaar dood.

Wat je mening over mannen- en vrouwenondergoed was, valt ook alleen maar te raden, hoewel je vrijwel zeker beide hebt gedragen. Toen je als spion voor Louis XV het hof van Elisabeth van Rusland eerst als vrouw en later ook als man infiltreerde bijvoorbeeld.

Tot je 49ste leidde je een bestaan dat zelfverklaarde specialisten terzake ongetwijfeld zouden omschrijven als een ‘echte mannen’-leven. Je was diplomaat, geheim agent en vocht als kapitein van een regiment dragonders in de Zevenjarige Oorlog. In een film over je leven zou Tom Cruise de hoofdrol spelen en zelf de stunts doen.

Vast staat dat je de laatste 33 jaar van je leven als vrouw doorbracht.

Hoewel je dus uit een verleden stamt waarin mannen blijkbaar nog echt man mochten zijn, zal je wellicht nooit een type zonder ‘ongein’ geweest zijn. Ik weet niet precies hoe het zat met geëpileerde wenkbrauwen en sacochen, maar als ik mij de lessen geschiedenis goed herinner, dan was er aan het 18de-eeuwse Franse hof in ieder geval geen gebrek aan pruiken en schmink. Hoe graag jij je daar al dan niet mee uitdoste, is voer voor discussiërende historici sinds Bram Stoker in zijn boek Famous Impostors (1910) een apart hoofdstukje aan jouw carrière wijdde.

Vast staat dat je de laatste 33 jaar van je leven als vrouw doorbracht. Toen je na akkefietjes met de comte de Guerchy ermee dreigde om staatsgeheimen openbaar te maken, mocht je het land niet meer in. Die beslissing werd later pas herzien onder de voorwaarde dat je voortaan als Mademoiselle La Chevalière d'Éon de Beaumont door het leven zou gaan.

Nu bestond er al jaren een publiek debat over je geslacht, en zaaide je er zelf in brieven weleens twijfel over, maar het opmerkelijkste aan de beslissing van Louis XVI’s hofhouding was dat vrouwenkleren dragen een onvoorwaardelijke eis was om terug te mogen keren naar Frankrijk.

Als in 2018 een staatssecretaris voor Asiel en Migratie zich denkt te moeten moeien met wat mannen onder hun kleren horen te dragen, draait de wereld dan door?

Dat de mensen die beslissen over wie toegang krijgt tot een land, diezelfde toegang koppelen aan bepaalde kledingvoorschriften, beste d’Éon, zou ons vandaag vreemd moeten voorkomen. Toch hebben we het ruim twee eeuwen na jouw destijds al druk besproken vestimentaire perikelen bijna nergens anders over. Doorgaans beperkt de discussie zich tot hoofddoeken en boerkini’s, maar af en toe gaat het ook over minder verhullende stukjes textiel. Over onderbroeken en wie er in thuishoort.

Als in 2018 een staatssecretaris voor Asiel en Migratie zich denkt te moeten moeien met wat mannen onder hun kleren horen te dragen, draait de wereld dan door, beste Chevalier d’Éon?

Of ligt het gewoon aan mij?

Je prima in zijn vel zittende
Samuel Alice Jan De Wilde