Beste nonkel Oscar

Elke vrijdag schrijft een van onze vijf vaste online correspondenten een brief aan iemand. Deze week meldt Sam De Wilde aan de man die zijn naam aan de Oscars gaf, dat er met zijn erfenis geknoeid wordt.

Binnenkort is het weer zover. Op het jaarlijkse familiefeestje van de Academy of Motion Picture Arts and Sciences worden straks andermaal de gouden beeldjes uitgereikt die naar jouw kalende zelf werden genoemd. En zoals dat gaat met familiefeesten, Uncle Oscar, zit het er alweer bovenarms op nog voordat de catering goed en wel besteld is.

#OscarsSoWhite, #OscarsSoMale, #OscarsZoWeinigBelgen, #OscarsZoElkJaarIsHetWelWeerIets.

En omdát er elk jaar wel weer iets aan de hand is waar het wereldwijde web een Twitter-kramp van krijgt, worden de echte problemen vakkundig onder de rode loper geveegd.

Toen op 22 januari de Oscarnominaties werden bekendgemaakt, zaten journalisten en Twitterati met hun smartphones klaar om als eerste het onrecht van het jaar aan te klagen. Dat was deze keer snel gebeurd, want je hoefde niet eens te kunnen tellen om te zien dat er weer eens geen enkele vrouw een kans maakt op een Oscar voor Beste Regisseur. De hashtag #OscarsSoMale was geboren. Een spoedbevalling én een knipoog naar het protesthekwerk van 2016: #OscarsSoWhite.

Tijdens de Oscarcuitreiking van 2016 schitterden vele Afro-Amerikaanse sterren door hun afwezigheid. Een stuitend gebrek aan diversiteit onder de genomineerden leverde de Academy heel wat kritiek op en leidde uiteindelijk tot een boycot van de ceremonie. Dat dacht men dit jaar te voorkomen door de flink van melanine voorziene komiek en acteur Kevin Hart als presentator te vragen.

het probleem van het jaar is ditmaal dus het teveel aan Y-chromosomen.

Alleen bleek die laatste dan weer achtervolgd te worden door een verleden van homohaat waar hij zich niet nogmaals voor wilde verontschuldigen. Dan maar geen verdere risico’s en dus geen presentator. Op het hoofdkantoor van de Academy zit intussen iemand zich vloekend af te vragen waarom ze in godsnaam geen vrouw gevraagd hebben.

Want het probleem van het jaar is ditmaal dus het teveel aan Y-chromosomen. Dat lossen ze wellicht volgend jaar wel weer op. Whoopi Goldberg kan zich al stilletjesaan beginnen voor te bereiden op een vijfde tour of duty als gastvrouw van de awardshow. Haar Twitter-feed wordt nu al door een troep ijverige stagiairs nageplozen op onregelmatigheden.

Het echte probleem, ome Oscar, is natuurlijk dat er teveel problemen zijn. En door elk jaar te focussen op de hashtag van het moment reduceer je ze tot het Oscar-themaatje van het jaar.

Het echte probleem, ome Oscar, is natuurlijk dat er teveel problemen zijn.

Wanneer de formulering van een aanklacht niet meer dan een knipoog is naar een vorige aanklacht, dan doet de hashtag zijn werk niet meer. Dan trivialiseert het hekje alleen nog maar. Dan kijk je naar de symptomen en vergeet je de ziekte. Dan denk je dat je metaalmoeheid kunt oplossen met een vers likje bladgoud op je beeldje. Dan ga je geloven dat je structureel racisme en structureel seksisme kunt oplossen met Whoopi Goldberg.

De onhandige manier waarop de Academy een nieuwe Oscarcategorie in het leven probeerde te roepen om toch zeker Black Panther bij de genomineerden te hebben, zette vooral extra in de verf dat er het afgelopen jaar eigenlijk maar één echte bigbudgetproductie met een overwegend zwarte cast en crew was. Ryan Cooglers superheldenfilm heeft zijn nominatie voor Beste Film inmiddels op zak, maar in een ideale wereld kunnen we die overgeproduceerde belediging tegen de filmkunst rustig negeren omdat de raciale diversiteit in Hollywood zo goed zit dat we geen schaamlapjes meer nodig hebben.

Door elk jaar opnieuw te doen alsof #OscarsSoWhite en #OscarsSoMale het probleem zijn, wordt al te makkelijk vergeten dat de echte struikelblokken #HollywoodSoWhite en #HollywoodSoMale zijn.

Laat het je feestje niet al te zeer verpesten, nonkel Oscar!
Je Sam