Dag lezer

Gelegenheidscollectief Lucinda Ra groet de lezer: maak kennis met een achtkoppige reus met zestien voeten en handen die al denkend maken en al makend denken. En ga eens bij hen langs op zolder. Je kan er dansen, ijsberen, struikelen en speuren.

Dag lezer

Ik ben acht mensen.
Ik ben een collectie.
Een achtkoppige collectie.
Ik ben niet erg zichtbaar en zie er niet wanstaltig uit. Ik sta met zestien voeten op de grond, heb acht harten die kloppen en mijn vele handen maken al denkend en denken al makend. Ik hou van mythes en verhalen en wandel door theaters, muziekvelden, de zorgsector en andere terreinen waar de kunsten vaak vreemd zijn, op zoek naar ontmoetingen en afzondering. Mijn volledige naam bestaat uit acht namen. Aangenaam, ik heet Lucinda Ra.

Ik ben een paraplu. Ik geef schaduw in woestijnen en droogte bij nattigheid. Ik plooi individualiteit open tot eigenzinnig samenwerken.
Ik ben een reus. Ik moet me bukken om de gemiddelde ooghoogte te bereiken. Door mijn gestalte gaat alles trager. Ik kan niet erg snel lopen. Ik wil niet snel kunnen lopen. Ik ben een fictief personage en toch besta ik. Ik loop niet in het gareel en ook niet naast mijn schoenen.

Mijn vele handen maken al denkend en denken al makend.

Ik ben, naast een collectie, een paraplu, acht namen en een fictief personage,ook een stem.
Een stem die nooit hetzelfde klinkt maar ook geen eenvormigheid verlangt. Mijn stem is een polyfonie. Ze klinkt soms kinderlijk, soms erg volwassen. Ze is vaak wekenlang stil en dan luidt ze, plotsklaps, als een grote kerkklok die een viering inleidt. Ze schreeuwt en fluistert, stottert en deemstert weg, is schor op een willekeurige ochtend, wisselt soms van taal en spreekt nooit met twee woorden.
Wanneer ik me buig naar de mensheid, merk ik vaak dat men duidelijkheid verlangt, transparantie, hanteerbaarheid, controle, vereenvoudiging. Maar de wereld geeft ons niet altijd duidelijkheid, ze gedraagt zich wel eens slordig. Ik wil dat omarmen, met mijn zestien armen en trage voeten: dat duistere, dat chaotische, dat vele, dat troebele; het onklare water waarvan we enkel de bodem kunnen zien als we lang genoeg durven blijven kijken. Ik heb dat geleerd en ontdekt dat dit proces veel teruggeeft: ideeën, dromen, inzichten, oplossingen … en nog meer chaos.

Ik ben een familie.
In een samenleving waarin ieder individu verantwoordelijk hoort te zijn voor zichzelf, is het goed om familie te zijn. Ik ben geen familie die dezelfde voorouders deelt, maar een met gelijkwaardige interesses en visies. Onze kinderen spelen met elkaar. We zijn erg verschillend. Dat vinden we boeiend. Niets zo mooi als een collectie verschillen. We geven verbeelding als cadeau aan elkaar op momenten dat we het niet verwachten. We kunnen ontbonden worden als het ijzer te heet zou worden. Maar vooral houden we van kwetsbaarheid, freejazz, van constructies maken uit hout, karton en ijzerdraad. We gebruiken inkt, verf, potloden, drumstokken en toetsenborden. We houden van in beweging blijven. We kijken naar het verleden, zien ook de toekomst liggen maar het liefst gokken we op vandaag. We experimenteren en geven toe dat we het niet weten. Nu eens zijn we hyperactief, dan weer vertrekt iemand onverwacht op verlof. We proberen de controle los te laten, zitten vol ongeduld, wanhoop, geluk en hoop. We denken na over hoe we alles wat we hebben geleerd kunnen meedelen en doorgeven. Verzamelen is ons liever dan opruimen.

We proberen de controle los te laten, zitten vol ongeduld, wanhoop, geluk en hoop.

Ik ben een banyanboom, dat is een boom met heel veel stammen. Naast een collectie van acht mensen, een personage, een stem, een paraplu, een familie en een boom, ben ik al veertien jaar een gelegenheidscollectief. Dat wil zeggen dat ik in mijn volledigheid op volle toeren draai als de gelegenheid zich voordoet. Of dat ik deze zelf schep; ik ben bijzonder flexibel. Ik ben niet gewillig maar lenig. Niet gedwee, maar soepel.

Ik ben ook een vogel. Soms een mus, dan weer wouw. Mijn nest is tijdelijk. Vrijheid zit in mijn broekzak. Vrijheid is ruimte. Vrijheid komt niet vanzelf. Ruimte komt niet vanzelf. Daarom ben ik een vogel die hard werkt. Ik vlieg pas nadat ik heel veel heb gewapperd, geprospecteerd en over het landschap heb gekeken. Mijn vleugels spreiden zich niet voordat mijn poten zijn opgebruikt.

Je vindt mij geregeld terug op zolder. Een grote ruime zolder waar je kan dansen, ijsberen, vallen en struikelen. De zolder ligt in de stad. Zolders zijn doorgaans plaatsen waar het verleden in dozen gestockeerd ligt, onder lakens, onder stof. Het is de plek waar kinderen gaan speuren, neuzen en zich verstoppen. Het is een bestemming die vaak in dromen voorkomt. Dat is allemaal geen toeval. Steden zijn plekken waar veel zolders zijn.

Ik ben een echo.
Een echo van geheimen en stemmen.
Een echo die nadenkt en koffie zet.
Een echo die mensen uitnodigt en verveling verwelkomt.
Ik ben een echo die de deur van de zolder laat openstaan en de sleutel verliest. Een echo die uitkijkt over de daken van de stad waar die andere zolders zijn. Op mijn vliering schuifel en stiefel ik rond met vragen op mijn rug. Wat kan ik vertellen? Hoe kan ik vertellen? Aan wie wil ik vertellen? Met wie wil ik vertellen? Wanneer wil ik vertellen? Waarom wil ik vertellen? Ik zing mijn vraagtekens. Wat je niet verteld krijgt, kan je in allerhande melodieën beeldhouwen. Ik ben een zanger.

Op mijn vliering schuifel en stiefel ik rond met vragen op mijn rug. Wat kan ik vertellen? Hoe kan ik vertellen?

Maar bovenal ben ik een poging. Ik ben iemand die probeert. Ik ben, eerder dan iemand die samenwerkt, een poging van iemand die samenwerkt. Ik ben iemand die denkt dat de poging tot samenwerking hetzelfde is als samenwerken.

Ik ben een lied dat nooit hetzelfde klinkt.
Ik ben dus een verrassing.

Ik weet niet hoelang ik zal bestaan.
Ik weet niet wat ik morgen zal zijn.

Ik heb de vrijheid om het niet te weten.
Maar we zijn niemand zonder elkaar.
Zelfs niet als we alleen zijn.

Tot binnenkort,
dan schrijf ik weer.

Jeroen, Sofie, Stefanie, Barbara, Mario, Koen, Simon, Giovanni.

Lucinda Ra is sinds begin 2023 te gast op een zolderverdieping van het Museum Dr. Guislain. Van hieruit onderzoeken ze via hun eigen praktijk de mogelijkheid tot verbinding op de gehele site: museum, buurt en psychiatrische afdelingen. Maar ook de verbinding met de wereld daarbuiten vinden ze belangrijk. Zo werkt Lucinda Ra voor dit onderzoek samen met kunsthuis Yellow Art van OPZ Geel en was er in samenwerking met vzw Kaos een residentie in Albe, een voorziening voor volwassenen met een mentale beperking en psychiatrische problematiek. Dit onderzoek is mogelijk mede dankzij de projectsubsidie voor bovenlokale cultuurprojecten van de Vlaamse overheid.