De ruimte van het mogelijke. Over ‘Vulcanize Me’ van Audrey Apers

Vulcanize Me is één explosieve metafoor. Van bij het begin wordt de theatrale ruimte ontmaskerd als een vrouwelijk lichaam: dreigend, geborgen: een plek van het mogelijke. De voorstelling roept een intense lichamelijke ervaring op die je lichtjes doet duizelen, alsof je in de G-Force zit op de kermis, of in de binnenkant van een menstruerende vrouw.

Vulcanize Me is de masterproef waarmee Audrey Apers afstudeert aan de regieopleiding van de Brusselse toneelschool RITCS. Het landschap dat ze op de scène heeft gebouwd in samenwerking met technieker Joaquin de Rycke is explosief en ruig. Het lijkt te bestaan uit een futuristische vulkaan die met zijn vormen zwoel de scène vult. De overdonderende soundscape van Cedric Dambrain drukt je stevig in je theaterstoeltje.

Langzaam worden twee figuren zichtbaar, badend in een broeierig rood licht boven op de flank van de vulkaan. Nona Buhrs en Kaat Arnaert zien eruit als glimwormen. In een zwart, glinsterend strak pak en met motorhelm op liggen ze onbeweeglijk te gloeien. De hele scène is doordrenkt van een ruige, speelse, sciencefictionachtige verbeelding.

Wanneer ze erin geslaagd zijn zich te bevrijden van hun keurslijf, begint hun driftige zoektocht. In een reeks scènes scheppen de vrouwen er plezier in zich ongeremd over te geven aan wat er allemaal kan. Ze zijn ladderzat, ze schreeuwen, bevallen van twee lavastenen. De deuren van de zaal zwieren open omdat er een gigantische meteoriet aan huis wordt geleverd, die hen vervolgens verplettert. Ze eisen hun ruimte op, zingen, de scène wordt een glijbaan, hun lichamen kronkelen en glijden over de vulkaan. Ze verliezen hun geduld in de sleur van hun huishoudens, hun mannen zijn te traag, hun kinderen irritant.

Vulcanize Me activeert je lichaam door de veelzijdigheid van vrouwelijkheid te verkennen in een samenleving die vrouwen liever zwak houdt maar hen tegelijk onder druk zet om sterk te zijn.

Vulcanize Me is een ongeremd fysieke, erotische performance, ontspannen en zelfverzekerd gespeeld door Buhrs en Arnaert. Ze laten hun lichamen voortdurend in aanraking komen met de scenografie. Het lichtontwerp schept een verleidelijke natuurbeleving. De scenografie legt het theaterapparaat niet alleen bloot, maar erotiseert het ook: terwijl de spelers zich laven aan de dreigende vulkaan, reageert de soundscape met veel gedreun. De vrouwen worden met andere woorden erkend door hun artificiële omgeving, en omgekeerd. Alle truken van de foor worden ingezet, het geheel is fake en futuristisch. Vulcanize Me voelt ook aan als op de kermis zijn: je lichaam kan zich alleen maar aan de prikkels overgeven.

Theater is de ruimte van het mogelijke. Vrouwen die onstuimig tussen spuitende fonteinen op natte theatervloeren rondglijden – het is een emanciperend beeld, dat representatief is voor wat de voorstelling doet: verloren, sensueel plezier opnieuw toe-eigenen. Vulcanize Me activeert je lichaam door de veelzijdigheid van vrouwelijkheid te verkennen in een samenleving die vrouwen liever zwak houdt maar hen tegelijkertijd onder druk zet om sterk te zijn. De voorstelling plaatst daartegenover een wereld waarin omgeving en vrouwen elkaar activeren en transformeren. Een mens moet meer naar de kermis gaan.