Een dikke overwinning

Als diabeet vermager ik snel als mijn bloedwaarden hoog staan.
Er was een tijd waarin ik mijn lichaam lang verwaarloosde. Mijn waarden bleven hoog. Mijn lichaam werd mager.
Leuk meegenomen, zou je denken?
Het was niet mijn drijfveer.
Hoe magerder ik werd, hoe zieker.
Steeds vaker belandde ik op ‘t spoed.
Het getal op de weegschaal bleef maar dalen.

Tot het keerpunt kwam.
Ik begon te werken aan mijn diabetes.
Vanaf dan waren er geen spoedgevallen meer, geen bijna-doodervaringen.
Ik kreeg een gezond lichaam. Maar ook veel kilo’s.
Wat was er gebeurd?

Je zou denken dat het went om voortdurend commentaar te krijgen over je gewicht en omvang.
Maar de constante vragen voelden niet enkel vervelend aan, ze vormden ook mee de voedingsbodem van mijn body dysmorphia.
Ik leerde mezelf om geen honger meer te krijgen.
Niet te snel te eten in het openbaar.
Mijn waarden werden stabiel.
Mijn lichaam instabiel.

Was ik wel gezond bezig?
Ja, knikte iedereen.
Nee, schudden de artsen.

Vetlaag na vetlaag bedekte ik met veel te brede T-shirts en hoodies.
De coltruien verstopten mijn dubbele kin.
Spiegels vermijden werd een tweede natuur.

Ik wenste dat ik in de verleden tijd kon spreken. Dat ik die fat phobia niet langer had. Dat ik sterker was en me goed voelde in mijn vel. Dat ik een compliment over mijn lichaam gewoon aannam, zonder dertig redenen te bedenken waarom ik er zogezegd niet goed uitzie.

Ik wens dat ik de fat phobia een plaats kan geven. Dat ik mezelf kan aankijken zonder negativiteit.

Ik wens dat ik niet wenste om opnieuw ziek te worden om te vermageren. Dat ik mijn gezondheid niet langer meet met mijn gewicht. Dat gezonder in mijn geval ronder mag betekenen. Dat de vetlagen een overwinning zijn, geen zogenaamde tekens van luiheid.

Ik wens dat er een dag komt waarop ik voor de spiegel kan staan. Zonder schaamte. Met trots.

Wie weet. Ooit.