'Hoe bewijs ik dat ik gewerkt zal hebben als er niet gewerkt kan worden?'

Uren getelefoneer, stapels papier en een hoop frustraties. Acteur, danser en beeldend kunstenaar Hendrik Van Doorn raakte verstrikt in een bureaucratisch kluwen om een eerste uitkering te krijgen: 'Mensen die geen buffer hebben, zoals een beetje spaargeld, komen zo in de armoede terecht.'

Midden maart, tijdens de tournee van TRIBUNAL (Ballet Dommage), kom ik terecht in een combinatie van technische werkloosheid (tien dagen) en volledige werkloosheid. Iets, weet men mij bij ABVV te vertellen, dat hopeloos ingewikkeld zou worden. En dat heb ik geweten.

Om mijn technische werkloosheid van de afgelopen maanden te rechtvaardigen, vraagt de RVA mij een bewijs. Op papier. Welnu: ik werk in loondienst voor elke opdracht, zoals vastgelegd volgens de barema’s van het theaterdecreet. Er wordt een contract opgemaakt voor de werkgever, voor mij en als referentie voor het sociaal secretariaat dat mij uitbetaalt. Er wordt een dimona-aangifte gedaan. Ik heb C4’s ingediend. Nu vul ik, op papier, in tienvoud voor elke dag dat ik technisch werkloos ben, het corona-formulier C3.2 in. De mail die ik van de vakbond kreeg met dit verzoek wordt steevast afgesloten met de zinsnede: ‘Denk aan het milieu vooraleer je dit bericht of de bijlagen uitprint.’

Van dit onontwarbaar kluwen aan informatie en tegenspraak zou een minder geduldig mens suïcidaal worden.

Denken aan het milieu is wat ik nu doe. Ik kijk rond over een kaalgevreten vlakte waar eens bomen stonden. In de verte ontwaar ik hem, de allerlaatste dinosaurus. Zijn naam: RVA.

*Wanneer de Corona pandemie al even aan de gang is, zit mijn vriendin zonder vervangingsinkomen. Vanwege professionele heroriëntering en een aankomende burn-out heeft ze haar werk opgegeven. Ikzelf heb vier maanden gewacht om mijn eerste uitkeringen te ontvangen - de tien dagen technische werkloosheid niet inbegrepen. In die tijd ondernam ik urenlange pogingen om telefonisch bij ABVV binnen te geraken, werd ik keer op keer in wachtstand gezet en leverde ik C4’s in die ik al eerder had binnengebracht (en die zij zoek hebben gemaakt). De combinatie van persoonlijk advies, telefonisch door hun medewerkers verstrekt, en de gestandaardiseerde brieven die erop volgen, zorgt voor een onontwarbaar kluwen aan informatie en tegenspraak, waarvan een minder geduldig mens suïcidaal zou worden.

Hoe moet ik mijn situatie bewijzen? Moet ik bij cultuurcentra programma's opvragen die in de vuilbak liggen omdat het hele theaterseizoen geliquideerd is?

Het feit dat het ABVV-kantoor potdicht blijft en men zelfs de moeite niet neemt om de telefoon op te nemen, maakt me woedend en triest tegelijk. Het gortdroge administratieve jargon, telkens betuttelend van aard en geschreven in een taal die niet meer van deze tijd is, is op het onbeschofte af. Dat de organisatie klakkeloos de RVA napraat als het gaat om het verstrekken van 'bewijzen' die mijn situatie aanvaardbaar zouden maken, vind ik getuigen van een achterbaksheid, een gebrek aan respect én een gebrek aan kennis van zaken, zeker als het over de positie van de artiest gaat. Hoe moet ik mijn situatie bewijzen? Moet ik bij cultuurcentra programmaboekjes opvragen die intussen al in de vuilbak liggen omdat het hele theaterseizoen geliquideerd is? Hoe bewijs ik dat ik gewerkt zal hebben op data waar niet gewerkt kan worden?

Wat ABVV ook nog altijd niet heeft begrepen, is dat artiesten vaak met tijdelijke contracten werken voor verschillende opdrachtgevers. Ik ben C4's, kopies van contracten en dergelijke mogen gaan sprokkelen bij Toneelhuis, De Schone Compagnie en BRONKS. Een heel fijn werkje, zeker als die C4's op mysterieuze wijze verdwijnen (tot tweemaal toe) of omdat men bij ABVV (tot driemaal toe) niet de juiste C4’s opgevraagd blijkt te hebben, waardoor ik in een eindeloze carrousel van telefoontjes en mailverkeer met voormalige werkgevers terechtkom.

Oplossing: wie klaagt over de veelheid aan dossiers, moet niet voor elke dag technische werkloosheid een apart dossier opgemaakt willen zien.

Alle begrip voor de overwerkte mensen die hun job doen - het is een heksenketel -, maar als ik geholpen wil worden, omdat ik nota bene vakbondsbijdragen betaal, wil ik niet tot in het oneindige het antwoordapparaat in mijn oor horen toeteren dat men 'momenteel bezig is met de verwerking van 40.000 dossiers technische werkloosheid’. Zeg niet dat ik aan het milieu moet denken voor ik papieren print, als je mij tot viermaal toe vraagt om ontbrekende C4's binnen te brengen, op écht papier die ik handmatig in een brievenbus moet steken omdat er geen kat aanwezig is. Schrik dan niet als je na een weekje telewerken nog eens passeert op kantoor en een stortvloed van papier over je heen krijgt.

Oplossing: wie klaagt over de veelheid aan dossiers, moet niet voor elke dag technische werkloosheid een apart dossier opgemaakt willen zien. Mensen die geen tien, maar pakweg veertig dagen technische werkloosheid krijgen voorgeschoteld, moet je niet voor elke dag opnieuw naam, adres, rijksregisternummer en bankrekeningnummer laten opschrijven. Bovendien: men hééft die info. Al jaren.

Hervorm dus de hele administratie. Druk je alsjeblieft uit in een taal die mensen verstaan. Organiseer je werk op zo'n manier dat mensen persoonlijk te woord worden gestaan, scheep ons niet af met ontmoedigende, slopend trage briefwisselingen en telefoons die vanaf half juli zelfs niet meer worden opgenomen. Mensen die dan geen buffer hebben, zoals een beetje spaargeld, komen gewoon in de armoede terecht. ABVV helpt - helemaal in z'n eentje - de hele socialistische erfenis naar de verdoemenis. Geen geringe prestatie.

Nu ABVV heeft aangekondigd zijn hoofdkantoor te sluiten, is het me duidelijk geworden dat de coronahysterie schaamteloos wordt misbruikt om de dienstverlening af te bouwen en uiteindelijk op te doeken. Als je juridisch advies wil, of wat voor advies dan ook, mag je vanaf nu naar Mariakerke om het te gaan uitleggen. Het hoofdkantoor is hermetisch afgesloten, mensen zijn het intussen toch al gewoon.