NEE tegen Instagram-ondergoed

Nee aan het zelfbewuste organische ondergoed in mijn Instagramfeed. Nee aan de parade van flinke bodypositieve paarden die opdraven om de dagelijkse dreun aangenaam te maken. Het helpt niet. Vrouwen onder elkaar in een sfeertje van gemoedelijkheid die over mijn Instagramlijn rollen, ik wil ze niet meer, ik wil ze niet meer, ik wil ze niet, ik heb ze nooit gewild. Het algoritme heeft zich vergist, het is niet omdat ik organische spullen koop en hardloop dat ik buitengewoon geprikkeld zou zijn door katoenen organisch ondergoed en dat ik het wil. Nee, ik heb het niet over de stof waaruit het gemaakt is, dat is katoen en nog wel katoen van de soort die helemaal lief voor de natuur is, dat stelt gerust, maar wat me verontrust is de gespeelde speelsheid van de vrouwen die daar in hun wit of zwart ondergoed, al naargelang hun huidskleur, staan te staan aan hun gortdroge, kruimelvrije keukenaanrecht en schijnbaar op hun duizenden gemakjes in hun woonkamer halfslachtig ronddraaien en voorzichtig huppelen in hun ondergoed. Op hun gemak in hun lingerie als kledingstuk.

In het weefsel van correctheid is lingerie de uitweg, de nooduitgang met pijltjes naar ontsnappingen.

Lingerie leeft bij de gratie van het naakt. Ik wil de lichamen in organisch ondergoed niet zo braaf zien figureren op mijn scherm, niet zo keurig en comfortabel ingepakt en geserveerd zien in de huiselijke sfeer. Allemaal brave vrouwtjes die doen alsof ze zich goed voelen in hun lijf dat expliciet gecast is op ‘gewone vrouw’, met rondingen, met rollen, met grote krollen en een propere keuken en een kamerplant zonder dorst, ik haat het. Het Acceptabele en Correcte.

Lingerie moet de bewuste fout in het systeem zijn en blijven, in het weefsel van correctheid is ondergoed net de uitweg, de nooduitgang met pijltjes naar ontsnappingen.

Ik wil ondergoed dat half onthult en sensueel en geil is en niet een soort huismoedertjes-onder-elkaarsfeer uitstraalt.

Ik wil me niet identificeren. Ik wil net gloriëren. Ik wil onmogelijke lingerie zien en onmogelijke fantasie. Ik wil vuil vies ondergoed dat geen steek houdt en dat geen mensenvlees verpakt – ik wil ondergoed dat half onthult en sensueel en geil is en niet een soort huismoedertjes-onder-elkaarsfeer uitstraalt om te tonen dat iedereen, ook jij, ook jij met je stekkebenen, ook jij met je muffinrollen en jij daar met je bleke snoet en je Spock-oren, dat jij en wij en jullie allemaal ons mogen inpakken en recht hebben op ondergoed, in harmonie met de natuur. Het mensenrecht Ondergoed, ons te koop aangeboden voor een prikje.

Nee, ik wil het niet meer. Ga weg met het ondergoed als een censuur van mijn gedachten. Hang het aan de bomen, laat het waaien in de wind zoals in een oude film, gebruik het om de ramen mee te zemen en de beesten mee te kleden, maar laat mij gerust.

Ga weg van Instagram, ga weg van de kanalen die je wil bestrijden in je onkreukbare filosofie van tegenstand. Stop met mij te overvoeden met juistheid. Geef me geilheid. Ik wil ondraagbare fantasie zien met lijven die alle kanten opspatten, in organische materialen. Lijven die mijn blik pletten met hun vettigheid, die mij beloven dat er iets komt dat ze niet kunnen. Ik wil onverkoopbaar, organisch ondergoed op Instagram voorbij zien komen. Dan pas zal ik het geloven.