Open Redactieraad: Post Mortem

In het volgende rekto:verso-nummer vragen we ons af wat er gebeurt na de dood, vanaf het lijk tot de laatste herinnering. We voeren een post mortem onderzoek uit op het dode in al haar vormen. Wat blijft er precies achter nadat ‘het leven’ stopt? Kom naar onze open redactieraad op 16 mei om 19u in Kunstencentrum Vooruit en brainstorm mee over dit nummer!

Je bent dood. Je hart klopt niet langer. Je bloed stopt met circuleren en zakt naar de lager gelegen delen van je lichaam. Door chemische processen trekken je spieren stijf en wordt je huid strak opgespannen; de rigor mortis treedt in. Je dode vlees koelt af en neemt de omgevingstemperatuur aan. Je huid trekt terug door uitdroging. Het lijkt alsof je nagels en haren nog een klein beetje doorgroeien. Na drie dagen leggen insecten eieren in je lichaam. Je organen worden stilaan vloeibaar door ontbindingsgassen. Na enkele weken barst de huid open en vloeien de lichaamssappen, samen met ontelbare jonge larven en woekerende bacterieculturen, naar buiten. De grenzen tussen je lichaam en de omgeving vervagen steeds verder, en het vloeibare object dat je nu bent geworden heeft nog maar weinig weg van het individu dat je ooit was. Tot je helemaal verdwijnt. Of niet?

We vragen ons af wie beslist over leven en dood, of wanneer iets dood is.

In het volgende rekto:verso-nummer vragen we ons af wat er gebeurt na de dood, vanaf het lijk tot de laatste herinnering. We voeren een post mortem onderzoek uit op het dode — in al zijn (niet-)menselijke, dierlijke en abstracte vormen —  in de hoop te achterhalen wat er nu precies achterblijft nadat ‘het leven’ stopt. Via deze culturele autopsie (van het Grieks ‘het met eigen ogen zien’) werpen we een een caleidoscopische en kritische blik op alle (on)stoffelijke resten die het leven kan achterlaten. Wie wil aansluiten bij deze cultuurfilosofische lijk(be)schouwing, is meer dan welkom!

Wat na het einde, na de duisternis? De doden leven voort in vele vormen: ze gaan op in de natuurlijke omgeving, ze worden gebalsemd, vereeuwigd op doodsprentjes, in memoriae, heropgevoerd in jaarlijkse rituelen. Vele culturen herleiden de dood tot relikwieën, gematerialiseerd in standbeelden en grootse monumenten, en soms (bewust of onbewust) vergeten in anonieme massagraven. Onze omgang met stoffelijke resten en voorwerpen van herdenking is altijd gemedieerd door een tijdsgeest, door culturele voorschriften, ideologische codes en esthetische voorkeuren. In dit nummer willen we onderzoeken welke cultuurhistorische tendensen het ‘leven’ na de dood vormgeven. We vragen ons af wie beslist over leven en dood, of wanneer iets dood is.

Volgens ecologisch filosoof Timothy Morton moeten we de ‘harde’ grens tussen dood en leven herdenken en poreus maken.

De omgang met (niet-)menselijke stoffelijke overschotten is echter veel complexer en politieker dan we soms durven erkennen. In tijden van ecologische catastrofe en (zesde) massa-extinctie, onttrekt ‘de dood’ zich cultuurfilosofisch aan een individualistische en antropocentrische visie. Volgens ecologisch filosoof Timothy Morton moeten we de ‘harde’ grens tussen dood en leven herdenken en poreus maken. Alle levensvormen zijn spoken in een knekelhuis waarvan ‘Het Leven’ slechts een klein metaforisch onderdeel is.

Speculeer mee over het leven post mortem, over alchemistische en technologische onsterfelijkheid en de spoken die ontsnappen aan hun graven en ontbindende omhulsels. Welke doden willen we in leven houden, en wat willen we levend inbalsemen? Dicteer je eigen in memoriam op onze open redactieraad!

Afspraak op maandag 16 mei om 19u in Kunstencentrum Vooruit. Inschrijven kan door een mailtje te sturen naar info@rektoverso.be!