Waarom snel als het ook traag kan? Over 'Shaharazad' van Adem Ouhaibia

Adem Ouhaibia en Marita Schwanke willen met Shaharazad een community creëren, en niet alleen van dansers. Hun bedoeling is om een brede gemeenschap te bouwen, zoals ook breaking dat doet.

Wanneer we denken aan theater, denken we aan een podium, rekwisieten, acteurs in kostuums. Adem Ouhaibia en Marita Schwanke verwelkomen ons echter gekleed in oude T-shirts, met graffiti tags erop. Tot onze verbazing vragen ze ons om nog voor de ingang van de zaal in een cirkel te gaan staan. Ze beginnen aan de breakdanceshow. Tijdens het dansen – dat soms acrobatische vormen aanneemt – leggen ze ons de vijf elementen van breaking uit.

Het blijft niet bij de uitleg alleen. Ze vragen ons om mee te doen. Een deel van de groep klapt op een bepaald ritme. Schwanke vraagt het andere deel van de groep om te beatboxen. Klap. Klap. Klap. Beatbox. Alle elementen komen harmonisch samen.

De dansers blijven op de een of andere manier verbonden: ofwel zij aan zij, ofwel hoofd aan hoofd.

We gaan naar binnen en onze tickets worden gescand. We verplaatsen ons schijnbaar van ‘lage kunst’ naar ‘hoge kunst’. Wat voor soort dans zullen we binnen aanschouwen? Schwanke begint langzaam te bewegen, half gebogen, haar handen glijden over de muur. Tegelijkertijd beweegt Ouhaibia in een glazen lokaal boven haar met zijn handen op het glas. Boven is onder. Onder is boven. De wereld staat op zijn kop.

Ouhaibia bevindt zich terug op de begane grond en wanneer hij weer in contact komt met Schwanke bewegen ze samen als een Siamese tweeling. Ze blijven op de een of andere manier verbonden: ofwel zij aan zij, ofwel hoofd aan hoofd. Het resultaat: een surrealistische dans.

Plots verbreekt Schwanke de verbinding en beginnen ze sneller te bewegen. Springen. Swingen. Zwieren. Het verliezen van de kleine community veroorzaakt opschudding. Het licht dooft en de zaal verandert in een ASMR-sensatie met zware ademhaling en blote voeten die weerklinken door de zaal. Adem in. Dans. Adem uit.

De dansers gebruiken hun lichaam als een kwast op het blad.

Vervolgens brengen ze een groot blad op het podium met zwarte verfvlekken erop. Aan het plafond hangen twee flessen met een gat in de onderkant, waardoor oranje verf drup drup druppelt op het blad. De flessen worden heen en weer geslingerd. Het werkt hypnotiserend. De dansers gaan op het blad staan en worden overspoeld door oranje regen. Oranje mengt zich met zwart. Er komt terug kleur in hun leven. Hun lichaam gebruiken ze als een kwast op het blad. Het blad wordt een canvas. Het canvas wordt een speelruimte. Ze dansen en verven erop los.

Na de voorstelling nodigt Schwanke het publiek uit om nog een praatje te slaan. Iedereen interpreteert de voorstelling wellicht anders. Dat is de bedoeling. De trage dansbewegingen deden mij denken aan de slow movement-cultuur. Waarom snel als het ook traag kan? Alles gaat al zo snel in het leven, laat ons tenminste langzaam bewegen.

Ouhaibia en Schwankes doel om een community te creëren wordt echter niet helemaal bereikt. Het communitygevoel ervoer ik het sterkst in het eerste deel van de voorstelling, toen we samen in onze handen klapten en beatboxten op de soepele bewegingen van de dansers. Datzelfde gevoel van verbondenheid keert niet echt terug doorheen de rest van de voorstelling. Wel maken ze duidelijk dat de community uit meer bestaat dan de dansers alleen. De voorstelling wordt namelijk niet enkel gedragen door de twee performers, maar ook door de geluid- en lichttechnicus, het publiek enz. Samen vormen we dan toch een soort van harmonie. Net zoals de vijf elementen van breaking dat doen.

Deze tekst werd geschreven in het kader van de Summerschool Kunstkritiek van rekto:verso en Etcetera. De andere teksten vind je hier.